سلام من ۱۴ سالم هستش.خانوادم انقدر منو محدود کردند که واقعا خسته شدم گاهی وقتا از شدت خستگی از این خانواده میخوام ک تو این خونه نباشم.این خونه برام شده عین یه قفس که منم توش زندانی کردن به جز خودشون با هیچکس نمیتونم برم بیرون با رفیقام نمیتونم برم پارک یا استخر ولی خب اونام پدر مادر دارن دیگه بچه ها شون براشون عزیزن چطور پدر مادر اونا میزارن اون وقت فقط من نمیتونم؟؟ واقعا خسته شدم حتی نمیزااره با دوستم چت کنم خیلی محدودم به نظر اون تمام رفیقامو و مادر و پدر و خانوادش بدن فقط خودشون خوبن؟؟بهش میگم یعنی فقط تو خوبی میگه معلومه ک من خوبم😏گاهی وقتا دوس دارم بزرگ شم یه خونه مجردی راحتتتتت تنها سکوت ارامش حتی به خلوت منم احترام نمیزارن واقعا خسته کنندس هرکار میکنم گیر میدن باز پدرم درکش بالاتره تا مادرم والا
چیکار کنم وافعا خسته شدم شبا انقدر از شدت بدبختیم گریه میکنم والا عین شاهزاده ها هم دارم زندگی نمیکنم نه یه اتاق درس حسابی نه هیچی فقط یه گوشی دارم ک نصف پولشم خودم دادم پس وظیفه اونا چیه؟اینم بگم هرچی میخرن برام منت میزارن عین یه نا مادری میمونه من دیگه بریدم گاهی وقتا دلم خودکشی میخواد مثلا میره بیرون من نمیرم میگه خونه میخوای بمونی چیکار با کی حرف بزنی من نه دوس پسر دارم ن هیچی اینو صادقانه میگم فقط یه دوست صمیمی دارم ک اندازه جونم دوسش دارم هم خواهرمه هم همه کسم از صدتا دوس پسرم بهتر ولی مشکل اینجاس خانوادم یجورین و همش محدودیت گیر گیر گیر کمکم کنید توروخدا مشاوره ام نمیره مادرم یه ذره بره مشاوره درست شه واقعا دیگه به اینجام رسیده دوس دارم هرچه زودتر بمیرم اخه درسته یه جوونه ۱۴ ساله ارزوی مرگ کنه نصف مشکلاتمو نگفتم حالا بگم دو روز طول میکشه به خدا تنها ارزوم مرگه راحت میشم جرعت خودکشی ام ندارم به خدا همه بهم میگن چه دختر خوبی ای زبون ضد کل فامیلم ولی پدر مادرم همش گیر گیر گیر خسته شدم
ببخشید زیاد شد دلم خیلی پره زودتر کمکم کنید ممنون😔😔😔