با سلام . دختری ۱۷ ساله هستم توی ی خانواده معمولی بزرگ شدم تا ب اینجای زندگی احساس میکنم اصلا زندگی نکردم و مدام در حال اذیت کردن خودم بودم و خیلی کم پیش اومده مواقعی ک شاد بوده باشم ، نمیدونم اینک بیشتر اوقات افسردم از ژنمه یا از محیط مضخرفی ک توش زندگی میکنم اما هرچی ک هست میخام خوب بشم و شاد زندگی کنم . توی ۹ سالگی مادرم بخاطره بیماری قلبی فوت کرد و نمیدونم این قضیه روم تاثیر داشته یا ن پدرم ی سال بعد دوباره ازدواج کرد و من با نامادریم رابطه تقریبن خوبی داریم و باهم کنار میایم پدرم همیشه منت سرم میذاره ک پدر خوبی برام بوده و بهم توجه داشته درصورتی ک اینجور نیست و مثل بقیه مردمه ، حتی تو این چند سال اخیر بخاطره مشکلات کارش بشدت پرخاش میکنه و دیگ نمیتونم باهاش حرف بزنم نامادریمم تعادل رفتاری نداره و ی روز خوبه و ی روز بد از طرفی دوست صمیمی هم ندارم ک باهاش حرف بزنم و من در کل روز میتونم بگم ک تنهای تنهام . من بدجوری خودمو گم کردم و هدفم و نمیدونم چیه اما ب اینده امید دارم و دوست دارم ک زندگیمو بسازم یعنی ب خودکشی فکر نمیکنم . رشتمم تجربی هست و از طرفی هرروز از طرف مدرسه بهم استرس وارد میشه تمرکز درسی ندارم و افت تحصیلی داشتم اخیرا ، با فامیل و اشنا هیچ رفت و امدی نداریم منظورم از هیچ واقن هیچیه و حتا عیدم جایی نمیریم مسافرت هم نمیریم، پدرمم اجازه نمیده با دوستام برم بیرون( هرچند ک دوستای زیادی ندارم) و مثل ی زندانی هستم و مطمئنم هر کس دیگ جای من بود افسرده میشد من چند ماه دیگ ب سن قانونی میرسم اما بازم نمیتونم ازین خانوادم جدا شم با توجه ب این ک تو ایران زندگی میکنیم و محدودیت های زیادی هست مخصوصا واسه دخترا.

اعتماد بنفسمم خیلی کمه طوری ک حتا توی جمع دوسه نفره هم نمیتونم صحبت کنم میخاستم بهم مشاوره بدین ک دقیقن مشکلم چیه مشکلم از درون خودم و افکارمه یا از محیطی ک توش زندگی میکنم یا… و اینک چجور میتونم با وجود این شرایط شاد باشم.

ممنون میشم اگ جواب بدین