با سلام و خسته نباشید
م همسرم برای کار به یک شهر کوچک فرستاده شد،و من نیز بخاطر تاهل مجبور به انتقال گرفتن به آن شهر شدم.نمیدانستم بازار کار در آن شهر انقدر خراب است ،طی سه سالی که در آن شهر هستیم من هنوز نتوانستم کاری را که در آن مهارت دارم و رشته ی تحصیلی ام هست انجام دهم و به کاری غیر از رشته ام مشغولم،البته بالجبار …همان ابتدای کار به همسرم گفتم اینجا برای کار من مناسب نیست ولی او اصرار داشت من درهمان شهر بمانم و کنار او کار کنم و اصلا به نظر من توجه نداشت!ولی بعد از گذشت سه سال(و البته در طول همین سه سال)احساس خیلی بدی نسبت به خودم پیدا کرده ام ،ازینکه بعد از اینهمه درس خواندن نمینتوانم از آن بهره ای ببرم و هیچ آینده ی شغلی مناسبی برای خودم متصور نیستم…احساس یأس شدید دارم و بخاطر همین موضوع که همسرم مرا مجبور به کار کردن در شهر موردنظرش کرده بسیار بسیار غمگینم و رابطه ام با همسرم سرد شده،،…حتی بعضی وقتها به جدایی هم فکر میکنم ولی بدلیل داشتن فرزند جراتش را ندارم،آینده ای که برای خودم  تصور میکردم در پیش چشمانم فرو ریخته،بسیار درمانده شدم و این روزها حتی حاضر نیستم با همسرم حرف بزنم ،این حس پوچی و افسردگی بسیار آزارم میدهد
یک شب با همسرم در این مورد صحبت کردم و احساس کردم تا حدودی متوجه اشتباهش در مورد من شده ،ولی چه فایده؟سه سال از بهترین سالهای جوانی من هدر رفت و مهمتر از آن حس پوچی و بیهودگی ای که نسبت به خودم دارم آزارم میدهد،.،میگفت هر کاری فکر میکنی درست تر هست انجام بده ،درخواست من بازگشت به شهر خودمان هست ولی با هزینه های امروزی نمیتوانیم خانه ی خوبی اجاره کنیم و فکر میکنم زندگی برایمان بسیار دشوار باشد.از طرفی وام هم داریم که بارفتن به شهر بزرگ درامدمان کفاف برداخت آنرا نخواهد داد…مانده ام با حس اندوه و غم ام و از طرفی دلم نمیخواهد در این شهر باشم….
لطفا مرا راهنمایی کنید که چه کنم ؟بعضی وقتها به مردن هم فکر میکنم،به اینکه چقدرخوب میشد اتفاقی می افتادتا زودتر از این دنیا و این زندگی خلاص میشدم…ولی به بچه ام که فکر میکنم میبینم باید او را بزرگ کنم و به سر و سامان برسانم و نمیتوانم انقدر راحت به مرگ بیاندیشم..
لطفا مرد راهنمایی کنید