سلام منیه دختر۲۰ سالم حدودا یه سالی هستکه پدرم فوت شدن وخواهر برادری ندارم ومن ومادرم باهمیم نه هیچ فامیلی داریم ک باهامون رفت وامدی داشته باشن ونه من خودم هیچ دوست ورفیقی دارم ینی داشتم زیاد داشتم خیلیارو برا خودم دوست میدونستم ولی استفادشون رو ازم میکردن به خاطر مهربونی ودلسوز بودنم و تو خوشی هاشون از یادشون میرفتم امسال سال کنکورمه دیگه با مرگ پدرپ کناراومدم وقتی همکه بود باهم اصلا رابطه ی خوبی نداشتیم همیشه جنگ ودعوا وبرای کنکورم هم یه روز جدی ام یه روز بی انگیزه وهمه چیز به این کنکورم بستگی داره اما تو وضعیت خوبی نیستم دیگه دوس ندارم حتی از خونه برم بیرون چشام به چشم کسی بیفته چون همه برا خودشون دوست ورفیق وخانواده ای دارن من هیچی.نمیدونم ایراد از چیه ک هیچکس دوس نداره ک من دوست صمیمیش باشم وهمیشه از سادگیم سواستفاده کردن وازاین بابت خیلی ناراحتم. نمیرم بیرون چون تو خودم هیچی نمیبینم احساس میکنم هیچی نیستم ودوس ندارم کسی منو بیرون ببینه یا بهم ترحم ودلسوزی کنه حالا کرونا که به کنار.وضعیت مالیمونم خوب نیس ک برم پیش مشاور.حتی احساس میکنم مشاورم فقط کارش پول گرفتنه نه کمک کردن.حالا اینجا هم نوشته رایگان گفتم بنویسم یه تیری درتاریکی ان شالله ک جواب بدین