سلام من دختری ۱۹ ساله هستم دانشجو هستم من کلا فقط یک دوست صمیمی داشتم که خیلی باهم خوب بودیم مثل خواهرم بود همه جا ازم دفاع میکرد کلا انگار تکیه گاهم بود همه غصه هام همه درد دلام همه چیز پیش اون بود اما متاسفانه خانواده اون نخواستن ک دوستی ماادامه پیدا کنه چون ک اون کنکورشو خراب کرد و اونا علتشو من دیدن درصورتی ک من دلیل واقعیش نبودم و اون خودش از درس خوندن ناامید شده بود به هر حال خانواده اون کاری کردن ک دیگه براهمیشه این دوستی ما تموم شه سه سال باهم دوست بودیم والان دیگه هیچ امیدی برای ادامه این رفاقت نیست تقریبا ی هفته هست ک دیگه من دارم نابود میشم احساس میکنم هیچ کس رو تو دنیا ندارم اخه اون حتی از خانوادم من رو بیشتر درک میکرد همه غصه هامو فقط به اون میگفتم اونم خیلی من و دوست داشت همه هدیه هاش هنوز تو خونمونه نمیدونم راز دلمو به کسی بگم انگار بزرگترین تکیه گاهم رفتهحتی از من در مقابل خانوادش دفاع نکرد و من واقعا به این نتیجه رسیدم که هیچوقت نباید خوشبختیمو وابسته به حضور دیگران کنم چون روزی که میره نابود میشم الان من به ایندم ناامیدم احساس میکنم کسی دوستم نخواهد داشت من دانشجو هستم اما حس میکنم دراینده هم نمیتونم این دلتنگی رو از بین ببرم تورو خدا کمکم کنین دارم از درون له میشم یعنی این دلتنگیا فراموش میشه ؟یعنی زندگی من به روال عادی برمیگرده؟کاش هیچوقت به هیچ کس وابسته نشم که بخوام فقط اون مرحم درد و رنجام باشه