سلام من ١٧ سالمه کلاس یازدهم هسم . اگه بخوام حالمو خلاصه کنم تو یه جمله همینو بگم که از زندگی خیلی خستم خیلی وقته جز تموم شدنم به هیچی فکر نمیکنم . وقتی که ابتدایی بودم زندگیم حروم شد تو اون سن و سال یه روز خوش ندیدم همشم بخاطر بابام بود حالا اون بماند الانم که تو سن نوجوانی ام از همه چی حالم بهم میخوره نه اونقدری که خواسم تو زندگی پول داشتم نه از ریخت و قیافه ام خوشم میاد از اون بدتر خیلی تنهام خیلی . فقط ارزوم داشتن یه نفر مهربون و ارومه که باهاش حرف بزنم . وقتی به مامانم میگم حالم خوب نیس یا گوش نمیکنه یا میگه تو بچه رو چ ب این حرفا . وقتی ب خونه زندگیم نگاه میکنم از زندگیم سیر میشم خیلی دوس داشتم با بابام رابطه خوبی داشتم و باهاش حرف میزدم . حتی با خواهرم که ١١ سالشه هم رابطه خوبی ندارم وقتی گریه میکنم بهم میخندن . با دوستامم نمیتونم حرف بزنم اخه هیشکی یه دوست دپو نمیخواد من سال دیگه کنکور دارم ولی با این حس و حال نمیتونم درس بخونم . اصلا فکرم تمرکزم رو نمیتونم جمع کنم . شبا که کلا نمیتونم بخوابم هزار جور فکر میاد تو سرم فقط به فکرم میاد خودمو بکشم راحت کنم البته دو و نیم سال پیش قرص خوردم که بمیرم ولی نمردم پنج روز بخش مراقبت های ویژه بستری بودم . سیزده سالم که بود یه پسرو دیدم یه سال دیگه باهاش دوست شدم خیلی حالم خوب بود همه رو بیخیال شده بودم حتی بی دلیل میخندیدم ب خودم میرسیدم ولی اون پسره هم بعد یه مدتی دوماه اینا بدون هیچ دلیلی تنهام گذاشت بد تر حالم خراب شد ( بعد اون قرص خوردم )  بعد یه مدت دوباره با اون پسر دوست شدم میدونستم دوباره تنها میشم ولی چون خیلی دوستش داشتم باهاش موندم دوسال همینطور گذشت و با دخترای جور با جوری دوست میشد و من دیونه تر میشدم حدود یه سال قبل دیگه کلا تموم کردیم من گفتم اگه یه سال بگذره فراموشم میشه اما نشد خد شاهد هر دقیقه به اون فکر میکنم میدونم ارزش نداره ولی دست خودم نیس بعد اون ماجرا از خودم بیشتر بدم میاد همش میگم اگه من وضع ظاهریم بهتر بود تنهام نمیزاشت از همه بدم میاد صب تا شب هم حالم بده حس میکنم ادم مضخرفیم