سلام من یک دختر 27 ساله هستم. میتونم بگم در المپیاد ریاضی اول در شهرستان با اینکه میتونستم پزشکی برم مهندس صنایع غذایی خوندم. نفر اول المپیاد کامپیوتر شهرستان دارای آیلتس نمره 8 هستم. ولی هیچ وقت از طرف والدینم تشویق نشدم همیشه میگفتن دخترخاله اتو دیدی داروساز دختره با شخصیت یا در مورد خواسگاری به نظر من هیچ پدر و مادری نمیاد به دخترش بگه خواگار نداری دخترای مردم خواسگاری دارن فلانی ببینین متاسفانه دچار بیماری مزمن شدم از نوع بدترین فقط دکترم گفت باید به دخترتون افتخار کنی که بدترین دردها رو میکشه صبوره اومدیم مطب دکتر بیرون پدرم گفت نمیدونه 8 ساله به پات میکشیم از این بیمارستان به اون بیمارستان یا مادرم میگه بعضی وقتها سنگ میوورد دختر نمیووردم البته یک اشتباهی کردم یک دکتری برای خوابم یک قرص داد جدید من میخوردم بعدها فهمیدم اعتیاد آوره میخوردم ولی به خدا دکتر داد پوکه هاش پیدا کردن ولی به خدا دیگه نمی‌خورم از اون زمان به بعد دائما اتاقم می‌گردن در واقع حریم خصوصی ندارم حتی زمانی که خونه میام کیفم می‌گردن دیگه رفتارشون غیر قابل هضم از اون طرف به خاطر قیافم دوستی با پسر زیاد پیشنهاد دارم چون شهرستانم همه رو رد کردم یک بردار دارم 11سال بزرگتر همه کارمو به اونم میگن یک سری یک وسیله پزشکی بهم وصل بود دوست نداشتم مسی منو ببین اون وضع نیومدم جای عموم پدرم به قدری زد که پرده گوشم پاره شد و دستگاه کشیده شد شب بود کسی رو نداشتم با من بیاد بیمارستان گریه کردم ریسکشو پذیرفتم خودم درآوردم وسیله روزای که بیمارستان بستری اگه مادرم بمونه شب تا چند ماه بد تو سرم. میزنه که شانس ندارم از دختراش میخوابم زبونش درازه جالبه تو خونه هر چی گم میشه من ورداشتم 400هزارتومان پول مثلا مسکن پیدا می‌کنند میدونم ولی هیچ وقت نشده بگن ببخشید بارها بارها برای همین بیشتر تو اتاقم چون تو اتاقم هستم و اون اشتباهی مردم قرص خوردم بهم مادرم میگه دختره معتاد نمیتونی از جات پاشی بری بیرون تو اتاقتی بیرون رفتنم چی بیشتر از یک ساعت بشه محشره کبرا حتی تفتیش بدنی چون وضع مالیم ن خوب اجازه کار ندارم میگن دختر فلانی که میلیاردر بیرون کار کنه گفتم بزارید برم فرضا تهران تو پانسیون میگن میخوای بری معتاد هستی بدترشی لش بشی. واقعا حرفاشون دلمو شکسته من المپیاد ریاضی اول شدم هیچ کدومشون نمیدونستن که مثل بچه های دیگه معلم خصوصی بگیرن استانی شم. من چیکار کتم واقعا حرفاشون روحیه آدم خراب نمیکنه دیگه بیشتر شبا او بیمارستان از ساعت 6 عصر میگم مامانم بره چون دردام زیاده دکترم آمپول پپتدین در بیمارستان دو روز اول میده pnrپدر وبردارم میگن دردو تحمل کن نگی بزنن که ما تو این شهر آبرو داریم و مثل بچه ها هر روز پرونده چک می‌کنند که زدم یا نه من دردی تحمل میکنم که فشارم به هفت میرسونه یکسری یک پرستاری شب اومد دید دارم از شدت درد گریه میکنم جیزی نمیگم میدونست خانواده ام چه جوری گفت تو نابود بشی بزار آمپول بزنم ولی پرونده ثبت نمیکنم زدم وقتی زد گفتی تو چه صبری داری دختردرد داری نه داد میزنی نه میتونی بگی گفت دلم به حالت میسوزه به خاطر اینکه پدرم خیال میکنه آبروش میره به خاطر کنایه هاشون دائم تو اتاقم من چیکار میتونم بکنم