سلام من30سالمه ویه دختر7ساله دارم.از وقتی ازدواج کردم با مشکلات زیادی مواجه بودم بیکاری .ورشکستگی.خیانت.اعتیاد.بعد7سال ما مهاجرت کردیم وتونستیم یکم وضع مالیمون وخوب کنیم.خانواده شوهرم کل قسط ها وبدهیهای برادرشوهرم ومیدن ودر عوض جاریم محلشون نمیده وبیشتر زبونش به روشون درازه به اونا هیچی نمیگن ولی با وجود کیلومترها دوری دست از سر زندگی من برنمیدارن روزی سه بارزنگ میزنن هی از زندگیمون میپرسن دخالت میکنن بدونه اجازه عکسهای مارو برمیدارن میذارن تو پیج اینستاشون.هی به شوهرم میگم اینا فقط بخاطر وضع مالیت بهت چسبیدن 3سال پیش دراوج نداری شوهرم مبتلا به سرطان کبد شد هیچ کدومشون کمکمون نکردن.متاسفانه شوهرم زبون نداره بگه تک تک بدیهاتون هنوز یادمه واز دست شماها فرار کردیم وتن به مهاجرت وغربت دادیم.همیشه احساس میکنن پسرشون 24ساعت کار میکنه ومن اینجا ریخت وپاش میکنم درحالیکه به خدا هفته ها میمونم تو چهار دیواری خونه.شوهرم گاهی وقتها تریاک مصرف میکنه یا ترامادول.تا جایی ک بهم پیشنهاد داد میتونی هر وقت از کسی خوشت اومد بهم بگی تا مقدمات رابطتتون و برپا کنم.واقعا نمیتونم دردمو به کسی بگم بخاطر دخترم وآیندش نمیتونم طلاق بگیرم.اخلاق رفتار ومصرفشو کنترل میکنم ولی دخالتهای خانواده اش کلافه ام کرده.تازگیها هم تو گوشش میخونن جم کنید برگردید ما اینجا تنها هستیم وبی کس شماهم دنبال خوش گذرونیتون