سلام

من ۲۵ سالمه و یک پدر دارم که از کودکی بیماری عصبی داره و قرص مصرف میکنه، خب این مریضی از بچگی باعث شده لوس باربیاد بطوری که بعضی کارهای مردونه رو از من و مامانم میخواد انجام بدیم و مثل پسر بچه ها عقب وایمسته

مدام در ذهنش مشغول دعواست بطوری که در چهره‌اش مشهوده اینکارش باعث میشه اطرافیان هم متوجه بشند، فرقی هم نداره که کجا باشیم چون خودش متوجه نیست وقتی ما نگاهش میکنیم متوجه میشه اما فقط برای چندساعت

کارمون به بحث و جدال هم رسیده این کارمون یه جورایی نتیجه کوتاه مدت میده و باعث میشه چند روز حواسش به خودش باشه

من از نفس‌هاش متوجه میشم و این باعث شده روی صداها خیلی حساس بشم

من به مرور رابطه ام با پدر تبدیل به یک دختری شده که مدام در حال تذکرهست، جدا از اینکه از نوجوانی با این حقیقت روبرو شدم که پدرم ضعف داره و من نباید توقع داشته باشم

بعداز بیکاری  بابام رابطه‌مون خیلی بد شد بطوری که من دوست ندارم  باهاش حرف بزنم، زود از دستش عصبی میشم و چندبار کارمون به کتک‌کاری رسیده، چون دیگه خسته شدم

بعضی وقتها از شخصیت ضعیفش بیزارم و دوست دارم نباشه چون بودن نبودنش فرقی به حال ما نداره

تازه فکر میکنم بودنش با این نوع حرکاتی که از خودش نشون میده باعث شده کسی خوبی سراغ من نیاد و‌تو آینده‌ام فردی تنهام

مرد شریفیه و این حرکات دست خودش نیست اما من از اینی که هستم بیزارم، فکر میکنم با دعواها و تذکرها عاقبت بخیری ندارم

چیکاررکنم؟ اینروزها خیلی عصبی شدم