سلام خسته نباشید اسم من بنیامین هست و ۱۷ سالمه و چون خیلی تنها بودم مجبور شدم از مشاوره آنلاین کمک بگیرم و حتی اینقدر اعتماد به نفسم پایینه و افسردگی دارم که نمیتونم با تلفن حرف بزنم…من در هیج جا دیده نمیشم و هیچکس به من توجهی نمیکنه و بسیار تنهام و خانوادم از بچگی طردم میکردن  دلیلش رو هم نمیدونم و شاید نخواهم فهمید فقط اگه ممکنه کمکم کنید چون واقعا حالم خرابه و چون آدم مذهبی هم هستم نمیتونم خودکشی کنم.به خانوادم هم گفتم که نیاز دارم به روانشناس ولی مدام مسخرم میکنن و تا الان هم ادامه داره…پدر و مادرم همش منو مسخره میکنن بابت اینکه گفتم به روانشناس نیاز دارم…من برای درس خوندن هم بعضی مواقع مورد تمسخر خانوادم قرار میگیرم مثلا ازشون کمک خواستم که یه مقدار راهنمایی کنن منو ولی باز مثل همیشه تمسخر…درسم خوبه ولی خانوادم اصلا به فکرم نیستن.حتی وقتی داداشم رفته بود دانشگاه من گفتم پسرا فکر نکنم دلشون تنگ بشه و من خودمم اگه برم دانشگاه شاید دلتنگ نشم و مامانم بهم گفت تو خودتو با داداشت مقایسه نکن اصلا قابل مقایسه با اون نیستی…موقعی هم کنکور داشت خیلی بهش اهمیت میدادن و حمایتش میکردن و هرچی میخواست براش فراهم میکردن ولی من بهشون گفتم زبانم داره افت میکنه(چون کلاس زبان نرفتم)و باید کتاب کار بخرم ولی مامانم گفت تو نیاز نداری نمیخواد بخری‌…و بچه هم که بودم منو توی خونه تنها میذاشتن با بچه هاشون میرفتن بیرون(چون منو جزء بچه شون نمیدونن اینجوری میگم)و منم فقط گریه میکردم. یا مثلا وقتی عروسی یا مراسم  دیگه ای داشتن بهم میگفتن تو بمون تو خونه مراقب خونه باش…کاش بیدار میشدم میدیدم فقط یه کابوس وحشتناکه ولی نیست…اینم بگم که خیلی حرف بقیه براشون مهمه چون هروقت که میگم من خیلی داغونم باید برم روانشناس ولی فقط میگفتن حالا دیگه اسممون هم تو خانواده بیفته سر زبون ها که اینا بچشون دیوونس..گاهی اوقات فکر میکنم پدر و مادر واقعیم کسای دیگه ای هست البته فکر کردن که نه آرزو میکنم کسای دیگه ای باشن…فقط یه مدت کوتاه که تصادف کردم(دوران کودکی)دیگه منو تنها نمیذاشتن و حتی دیگه مورد آزار و تمسخر خانوادم قرار نمیگرفتن…خوش بحال دوستام چون دوتاشون چون یکم ناراحت بودن توی یک روز خانوادشون برده بودن اونارو روانشناس ولی من ۱۵ ساله حس و حالم اینه…خواهشا کمکم کنید من کسیو ندارم حتی الان که دارم مینویسم میترسم شمام منو مسخره کنید ولی بازم…