سلام . من متولد ۱۳۶۱ هستم و یک دختر نوجوان و یک پسر خردسال دارم . خیلی میترسم از اینکه هویتم اشکار بشه . من دچار کمبود عاطفی شدید و یک همسر عصبی و بی احساس هستم . حدود ۸ سال بیشتر که با هیچ کس درد و دل نکردم . مدتیست میدونم اوضاع روحیم خیلی نابسامانه ولی هیچ وقت همسرم چه .مالی وچه… حمایتم نمیکنه برای مشاوره و … یک هفته اس وضعیتم وخیم شده دیگه خودم رو میزنم وحتی دیشب قصد داشتم خودکشی کنم که متاسفانه اونقدر بچه ها دیر خوابید که با وجود کلنجار و برنامه ریزی دو ساعته ولی اینکار رو نکردم و البته متاسفانه دخترم از جستجویی که تو گوگل کرده بودم فهمیده بود . من خیلی داغونم اونقدر که هر لحظه یک فکر منفی دارم برای از بین بردن خودم . ازدواج ما بنظرم از اول اشتباه بود ولی خانوادهام حتی قبل نامزدی هم نپذیرفتن . ایشون خیلی جاها پای زندگی موندن مردیه که تو خونه کمک هست و.. ولی ۸ سال جای خوابشرو به بهانه کمر درد جدا کرده این خط قرمز من بوده . هیچ وقت حاضر نشده بشینه راجع به مشکلاتمون درست حرف بزنیم همش میکه تو مشکل داری و … از اول عروسی تا به حال یکبار هم نگفته دوست دارم . روابط زناشوییمون افتضاحه به معنای واقعی . من خیلییی داغونم . کم کم احساس میکنم از حجم فکرهای تو سرم دیوانه میشم