من محسن ۳۳ ساله و مجرد.مشکل عاطفی دارم که ریشه در کودکی داره.اونم بخاطر اینکه اولا اختلاف سنی زیادی با پدر مادرم داشتم که الان فوت شدن دوتاشون.بچه تهتغاری هستم.خیلی احساساتی و زودرنجم،یادمه وقتی بچه بودم و سر مساله ای قهر میکردم و از خونه میزدم بیرون هیچوقت مادرم نگرانم نمیشد و هیچکدوم از برادرام(۵برادر و ۱ خواهر دارم)، رو دنبالم نمیفرستاد.یا مثلا بین من و یک برادر قبل از خودم خیلی تبعیض قائل میشد و هرچی پدرم میخرید اول میداد به اون،خلاصه اینکه همین رفتارها باعث شد که من از بچگی فکر کنم مادرم اونجوری که باید منو دوست نداره و همین افکار باعث شد که من همیشه با کوچکترین بی احترامی که از کسی میدیدم از کوره دربرم و ناراحتیم رو با عصبانیت نشون بدم که بعدش باعث رنجش اطرافیانم میشد و باعث سرخوردگی و عدم عزت نفسم میشد.جوریکه فکر کنم هیچکسی دوستم نداره و همیشه بدنبال کسی بودم که وقتی باهاش قهر میکنم یا سرش داد میزنم بازم بیاد سمتم و بهم بگه دوستم داره تا بتونم به عشق و علاقه اش مطمئن بشم.ولی تا بحال همچین فردی پیدا نکردم که بتونم در کنارش تمام کمبودهای عاطفیم رو رفع کنم.

و این باعث شده که یک روحیه خشن و تدافعی داشته باشم.

نمیدونم چطوری این مشکلمو حل کنم و با کمبودهای عاطفیم کنار بیام یا رفعش کنم.

ممنون میشم کمکم کنید