سلام دکتر من یه دختر 37سالم که تا حالا با کسی ارتباط نداشتم به خاطر شرایط زندگیم به کسی نزدیک نشدم کوتاه بگم من خیلی پدرمو دوست داشتم ولی اون ما رو ترک کرد اما کسی رو دوست داشتم زمانی که تقریبا 17سالم بود الان چند روز شنیدم فوت شده دفتر خاطراتم و که باز کردم تمام خاطراتم زنده شده همش فکر میکنم کاش یه بار بهش میگفتم که احساسم چیه اصلا نمی‌دونم احساسی که الان دارم اصلا دوست داشتنه نمی‌دونم چیه ولی کارم همش گریه یواشکیه همش فکر میکنم کاش یه بار میگفتم گاهی فکر میکنم واقعا اینقدر دوستش داشتم چرا تا الان اینقدر بی‌تاب و ناراحت نبودم گاهی فکر میکنم تنهایی باعث این حسه چطور اینقدر دوستش داشتم و نمی‌دونستم چطور اینقدر دوستش داشتم و نفهمیدم کارم هرشب گریه و التماس به خداست باشه زنده باشه حتی اگه من کنارش نباشم خودمم نمی‌دونم چم شده چرا تا الان نفهمیده بودم اینقدر دوستش دارم مگه میشه چرا اینقدر دوستش داشتم و نمی‌دونستم